تأثیر حضور و راهنمایی آموزگار در بالین بر اضطراب کودکان بستری

مقدمه: اختلالات اضطرابی به عنوان شایعترین طبقه اختلالات روانی شناخته شده است؛ که کودکان و نوجوانان را تحت تأثیر قرار می دهد. بدون شک نیاز به آموزش کودک در طول دوره بستری و یا نقاهت وجود دارد؛ تا کودک خود را فعال و پویا احساس کند. هدف: تعیین تأثیر حضور آموزگار بر بالین کودک بستری بر میزان اضطراب کودکان. روش: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی بود؛ که با تخصیص تصادفی بر روی 50 بیمار بستری در بخش کودکان بیمارستان امام رضا(ع) در دو گروه آزمون و کنترل انجام شد. در گروه آزمون، معلم روزانه برای تدریس بر بالین بیمار حاضر شد. ابزار گردآوری داده ها فرم سنجش اضطراب آشکار کودک بود؛ که هنگام پذیرش و ترخیص با پرسش از کودک تکمیل گردید. داده ها توسط آزمون تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون و با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 5/11 تحلیل شد. یافته ها: 32 نفر از گروه مداخله و 31 نفر از گروه کنترل دختر بودند. 18 نفر در گروه مداخله و 14 نفر در گروه کنترل در کلاس سوم مشغول به تحصیل بودند. نمره اضطراب قبل از مطالعه در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. بر اسا س آزمون تی زوجی، میانگین اضطراب گروه آزمون قبل از مطالعه (86/44±44/3) و بعد از مداخله (25/41±29/2) تفاوت آماری معنی داری وجود داشت. نتایج آزمون تی مستقل، بین میانگین نمره اضطراب در گروه آزمون (004/0p<) و کنترل ((53/0p=) بعد از مداخله تفاوت معنی داری نشان داد. نتیجه گیری: می توان از مزایای حضور معلم به منظور کاهش اضطراب کودکان بستری استفاده نمود و به دنبال آن، مشکلاتی که تحت تأثیر اضطراب ایجاد می شود را کاهش داد.